Sugar Ray Norcia ft. Rusty Zinn (US) Blues Banana Peel Ruiselede (28-04-2025) reporter & photo credits: Marcel info band: Sugar Ray Norcia info club: Banana Peel © Rootsville 2025

Door omstandigheden had ik het memorabele concert van Delanie Pickering moeten missen, dus ik had nog wat in te halen. Gelukkig weten ze in Ruiselede steeds weer grote namen binnen te halen en met Sugar Ray Norcia op de affiche, was het weer een schot in de roos. Wijlen dus op weg naar de Banana Peel, die zoals te verwachten was, alweer was uitverkocht.

Het was bij mij, ik denk zo’n 6 jaar geleden dat ik Sugar Ray nog live aan het werk zag. Toen nog met de inmiddels overleden Little Charlie Baty op gitaar. Sugar Ray speelt al meer dan 40 jaren een unieke bluesstijl. Niet gelimiteerd tot één genre maar hij kan de Chicago blues spelen in de stijl van Muddy Waters. Little Walter of Billy Boy Arnold; de Kansas City Swing in de stijl van Big Joe Turner, de Texas Blues zoals T-Bone Walker of Freddie King, of zich verdiepen in de swampy Louisiana sound van Lazy Lester. Dit alles echter met de enige touch van Sugar Ray Norcia himself. Sugar Ray verbaast ons steed met zijn Mississippi Saxofoon en wordt bijgestaan, Michael “Mudcat” Ward op de bas en drummer Neil Gouvin. Om Charles Baty op te volgen stond de onnavolgbare Rusty Zinn mee op het podium. En ik had er alvast “zin” in.

De oude joint zat dus alweer tsjokvol en tussen de aanwezigen veel collega’s muzikanten, de “fine fleur” van de Belgische blues zoals Tee, Big Dave, Marino Noppe, Shakedown Tim en zelfs Fabrice Bessouat, die van twee dagen vakantie in zijn tournée met Curtis Salgado, van de gelegenheid gebruik had gemaakt om naar de Banana Peel af te zakken.

Ik verwachtte een feestje en we werden niet ontgoocheld. Sugar Ray heeft de perfecte stem om deze blues te brengen en is waarschijnlijk één van de beste harmonicaspelers ter wereld. Met ‘Rockin Sugar Daddy’, wisten we al waar we voor stonden. In één adem volgden ‘Need My Baby’ en ‘Someday Someway’. Even het tempo laten zakken dachten de jongens en dat gebeurde met het fijne ‘Evening’. De rust was echter van korte duur want de gashendel werd terug opengetrokken met ‘Steal Your Baby’ en ‘Have A Ball’.

Ondertussen kwijt Neil Gouvin zich op rustige manier van zijn taak en zit iedereen met open mond te staren hoe Mudcat Ward zijn staande bas bespeelt. Hij plukt als een bezetene aan de snaren en wisselt gereld af met zijn elektrische bas. Rustig maar toch vol energie. Rusty strooit ondertussen gulzig met een pak fijne riffs, wat hem constant het applaus oplevert van de talrijke aanwezigen. Sugar Ray laat zijn harmonica snerpen en huilen. Alles gebeurt op hoog niveau en dit ondanks de technische gitaarproblemen van Rusty. Sugar Ray brengt ons dan met ‘Mean Old World’ van T-Bone Walker en beloofde later een andere versie te brengen.

Met het knappe ‘It Ain’t Funny’ gingen we richting einde eerste set maar eerst nog ‘Don’t Get Around’. Ondertussen waren we al bijna anderhalf uur ver en moest er aan de band worden gezegd om even een rustpauze te nemen. Bij deze slingerde Rusty nog een Freddie King tune de joint in en konden we even op adem komen.

Na de pauze en de obligate frisse Duvel waren we klaar voor de tweede ronde. Dat ging van start met ‘You Got Me Wrong’ en ‘Say You Love Me’ gevolgd door Big Walter Horton’s versie van, jawel, ‘Mean Old World’. Het niveau zakte dus met geen cm, wel integendeel. Er werd stevig van leer getrokken met ‘Sometimes I Feel’ en Lazy Lester’s ‘Blues Stop Knocking’. ‘Bluebird Blues’ is een schitterend nummer en bij deze besloot Sugar Ray om even de joint in te trekken om daar, midden in de zaal, zijn ding te doen en dit in de stijl van de beste bluesshouters. Geen microfoon nodig dus.

De tijd vloog voorbij en met ‘Ramblin’ Blues’ en ‘My Home Is A Prison’ waren we bijna aan het einde van deze schitterende avond. Met een ‘Mama Don’t Like Blues Music’ van een, voor het grote publiek redelijk onbekende Smiley Lewis werd de avond afgesloten.

Buiten de waard gerekend natuurlijk want de band kreeg nog even de tijd om ons met een extraatje huiswaarts te sturen. Niets anders dan positieve commentaren, niets negatiefs te vinden op dit energiek optreden. Het eerste deel was goed tot zeer goed maar deel twee was gewoonweg subliem. Alweer een avondje om in te kaderen daar in Ruiselede en daar grossieren ze gewoon in.

Volgende afspraak is op 12 mei met de komst van de jonge Harrell Davenport. So be there or be square!

Marcel